سیره بزرگان در راه رفتن(مرحوم آیت الله میرزا علی آقا قاضی)

دختر مرحوم آیت‌الله میرزا علی آقا قاضی در مورد پدرش چنین می‌گوید: «پدر ما خودش را خیلی پایین می‌دانست و وقتی شاگردانشان می‌آمدند می‌گفتند: من خوشم نمی‌آید بگویید من شاگرد فلانی هستم. در مجالسی که در منزل می‌گرفتند بالای مجلس نمی‌نشستند و می‌گفتند آن جا جای مهمانان است و وقتی با شاگردانشان راه می‌رفتند، پدرم عقب همه آنها راه می‌رفت و هر چه می‌گفتند: آقا! شما جلو باشید، می‌گفتند: نه من عقب می‌آیم، شما جلو بروید.»

سیره بزرگان در راه رفتن(مرحوم آیت الله العظمی بهاءالدینی)

یکی از شاگردان آیت اللّه سید رضا بهاءالدینی تعریف می‌کند:

یکی از روزها نزدیک مغرب تصمیم گرفتم برای ادای نماز مغرب و عشا به حسینیه آیت اللّه بهاءالدینی بروم. در ابتدای خیابان، منتظر تاکسی شدم. ناگهان ماشینی از کنارم عبور کرد و مقداری آب گل آلود که در گودال جمع شده بود، بر عبای من پاشیده شد. من ناراحت شدم و با عصبانیت رو به راننده کردم و فریاد زدم: آقا، مگر چشم نداری؟ مراقب باش!

ماجرا تمام شد و دقایقی بعد خدمت آقا رسیدم و پس از اقامه نماز مغرب و عشا، اطراف ایشان حلقه زدیم تا از بیانات ایشان استفاده کنیم. ایشان میان سخنان خود ناگهان فرمودند: برای طلبه‌ای که نان امام زمان عجل الله فرجه را می‌خورد، زشت است که ناسزا بگوید. گیرم که راننده تاکسی اشتباهی کرد و لباس شما آلوده شد، آیا باید به او جسارت کنید؟ باید با مردم مدارا کرد.

منبع: اینحا

سیره بزرگان در راه رفتن(مرحوم آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی)

یکی از خصوصیات مرحوم آِت الله العظمی تبریزی این بود که اگر سوار ماشین می‌شد مشغول ذکر و تلاوت قرآن می‌شدند و هیچ گاه وقت خود را به صحبت در موارد دنیا نمی‌گذراندند.

ایشان ابتدا که سوار ماشین می‌شد، قرآن تلاوت می‌کرد و بعد از فراغت از قرآن مشغول ذکر می‌شدند و همواره دائم الذکر بودند و حتی در ترددی که بین شهرها با ماشین می‌کردند، از وقت خود جهت ارتباط معنوی بهره می‌بردند و هرگز دیده نشد مرحوم میرزا در زمان تردد از ذکر غافل شوند.

گاهی به اطرافیان هم تذکر می‌دادند که خدا را یاد کنید، توسل کنید و هنگامی دست از ذکر می‌کشیدند که می‌خواستند به سؤال شرعی‌ای جواب دهند یا قضایایی را ذکر کنند که باعث تنبه اطرافیان شود.

سایت تبیان

باب چهارم در راه رفتن است

الباب الرابع فی المشى

قال الصادق علیه‌السلام: ان کنت عاقلاً فقدم العزیمة الصحیحة و النیة الصادقة فی حین قصدک إلى أی مکان أردت